Bilindiği üzere. Adem Aleyhisselam’ın yeryüzüne inip insan nesline menşe olması lazım geliyordu. Bunun için de Cennet’te bir zelle işlemeli, bu yüzden de Cennet’ten çıkarılıp yeryüzüne inmeliydi. Ta ki yeryüzünde yeni bir neslin çoğalıp yayılmasına sebeb olsun. Bu sebeble yemesi haram olan buğday tanelerinden yedi. Cennet’ten çıkarılıp yeryüzüne indirilmesine sebeb olan suçu işledi.
İnsanlığın babası ve İlk Peygamberi Adem Aleyhisselam yeryüzüne indirilmesine sebeb olan bu yanılmasından dolayı çok üzüldü, derin bir inilti halinde tevbeler etti, pişmanlıklar duydu. Rabbimiz de O’nun bu gönülden yaptığı tevbesini kabûl buyurup insanlığın ilk babası olmasıyla bırakmadı, ilk Peygamber olma izzetini de ikram etti. Kitaplarımız, Adem Aleyhisselam’ın tevbe duasını açık ve net olarak naklederler.
Şöyle tevbe, istiğfarda bulunmuş insanlığın babası:
“Sübhanekellahümme ve bi-hamdike. Amiltü sû’en ve zalemtü nefsi. Fağfir li, inneke hayru’l-gafirin.
La ilahe illâ ente sübhâneke ve bi-hamdike. Amil-tü sû’en ve zalemtü nefsî, fe’rhamnî, inneke ente er-hamurrahimîn. Lâ ilahe illâ ente sübhaneke ve bi-hamdike. Amiltü sü’en ve zalemtü nefsî. Fe-tüb aley-ye. Inneke ente’t-Tevvâbürrahîm.”
“Ey Rabbim! Seni bütün noksan sıfatlardan tenzih ve takdis ederim. Allah’ım! Bütün hamdler, şükürler sana mahsustur. Böyle olmasına rağmen ben hamd ve şükürde kusur ettim, nefsime tabi oldum, kötü iş işledim. Kendime zulmettim. Sen beni mağfiret et. Çünkü sen afvedenlerin en hayırlısısın. Rabbim! Senden başka ilah yoktur. Seni bütün varlığımla noksan sıfatlardan tenzih ve takdis ederim. Bütün hamd ve şükürler sana mahsustur. Ben kötü iş işledim, nefsime zulmettim. Sen bana merhamet et. Çünkü sen merhamet edenlerin en hayırlısısın. Rabbim! Senden başka Allah yoktur. Bütün hamd ve senâlar sana gider, sana gitmesi de şart ve layıktır. Ben kötü işler yaptım, nefsime zulmettim. Sen benim tevbemi kabûl eyle. Muhakkak olan şudur ki, senden başka tevbe kabûl eden yoktur ve sen bu hususta da merhametlilerin merhametlisisin…”